بیایید نگاهی به اجزای داخلی کنسول بازی نینتندو بیندازیم.

از زمان Wii، نینتندو نامی آشنا و متفاوت در عرصه ی تولید کنسول های بازی بوده است. کمپانی به جای اینکه روی ظاهر کنسول تمرکز کند، روی تولید محصولی که تجربه ی بازی متفاوتی به کاربر بدهد تمرکز کرده است.

این کنسول هم استثنا نیست. با قرار دادن کل این کنسول درون یک تبلت سایز متوسط مرز میان بازی های قابل حمل و بازی های خانگی از بین رفته است. با اینکه این کنسول قابل حمل است اما تمامی ویژگی های یک کنسول خانگی را نیز دارد. دسته حتی اگر از آداپتور جدا شود، باعث قطع شدن بازی نخواهد شد. کنترلرها هم به خوبی طراحی شده اند. میتوانند از تبلت اصلی جدا شده و دقیقا مانند کنترلرهای Wii قابلیت اتصال بی سیم و سنجش حرکت دارند.

کنسول بازی نینتندو

گذشته از اینکه این یک ماشین بازی محبوب است، واقعا زیر هود آخرین کنسول نینتندو چیست؟

کنسول سوییچ نینتندو

کنسول سوییچ بدنه ی اصلی نینتندو سوییچ است. قاب دستگاه، نمایشگر لمسی با کیفیت p720 و همچنین کنترل کننده های Joycon به آن وصل می شوند. ابعاد این کنسول فقط کمی کوچکتر، اگرچه کمی ضخیم تر از تبلت های متوسط ​​۷ اینچی موجود در بازار هستند.

یکی دیگر از ویژگی های این کنسول، قابلیت تغییر این دستگاه از یک کنسول قدرتمند به یک وسیله ی بازی است. این کار بدون ایجاد مشکلی در بازی انجام میپذیرد. سخت افزار موجود در کنسول سوییچ سرنخ هایی را در مورد چگونگی استفاده ی نینتندو از این ترفند به ما می ده.

صفحه ی سوییچ دارای دیجیتال ساز جداگانه است. عکس متعلق به iFixit است.

صفحه نمایش ال سی دی

سوییچ یک صفحه نمایش ۶.۲۵ اینچی و یک پنل لمسی جداگانه است. برخلاف تلفن های هوشمند مانند سامسونگ گلکسی و آیفون اپل، صفحه لمسی و ال سی دی به طور نوری به هم وصل نیستند و این باعث می شود ساخت و همچنین تعمیر آن به میزان قابل توجهی آسان شود.

وضوح ۷۲۰p به جای ۱۰۸۰p هنگام قرار گیری کنسول روی آداپتور باعث میشود تا صفحه نمایش فشار کمتری را به GPU وارد نماید. در حالیکه تبلت های با وضوح بالاتر در بازار وجود دارد اما وضوح تصویر p720 هنگام استفاده از صفحه نمایش ۶.۲۵ اینچی کاملا مناسب است. اینگونه تجربه ی بازی هنگام اتصال به آداپتور و به صورت جدا، مشابه خواهد بود.

مادربرد

در مرحله ی بعد بیایید به مادربرد نگاهی بیندازیم.

این قسمت مغز نینتندو سوئیچ را در خود جای داده و نیمی دیگر از معما را فاش می کند. این قسمت دارای یک SoC مبتنی بر Tegra X1 از NVIDIA است که به عملکرد بازی قوی و راندمان انرژی بالای خود شناخته شده است. این ماژول بسیار مقیاس پذیر Tegra SoC شامل ۴ هسته ی ARM Cortex-A57 و ۴ هسته ی ARM Cortex-A53 است. اگرچه ۸ هسته در تراشه قرار دارند اما فقط ۴ هسته در یک زمان به کار گرفته میشود و نیازهای برنامه را کاهش می دهند تا مصرف انرژی کم شود. Tegra دارای یک پردازنده گرافیکی ۲۵۶ هسته ای مبتنی بر Maxwell و همچنین یک LPDDR4 DRAM چهار گیگابایتی است.

نینتندو سوییچ شامل یک SoC مبتنی بر Tegra X1 از NVIDIA (قرمز)، یک DRAM سامسونگ LPDDR4 (نارنجی)، دو تنظیم کننده ی Maxim MAX77621AEWI + T buck (سبز)، یک Cypress BCM4356 SoC بی سیم (زرد) و یک تراشه M92T36 630380 (آبی) است. (با تشکر از iFixit)

علاوه بر تراشه Tegra، مادربرد دارای تراشه ی بی سیم Cypress BCM4356 است که Wi-Fi 2 x 2 MIMO 802.11ac و همچنین بلوتوث ۴.۱ را ارائه می دهد. جالب اینجاست که این SoC بی سیم از شارژ بی سیم A4WP نیز پشتیبانی می کند، اما این عملکرد در سوییچ نینتندو فعال نیست.

کنترلرهای Joy-Con

اگر کنسول اصلی مغز سوییچ را در خود جای دهد، می توان گفت کنترلرهای JoyCon قلب آن هستند. این کنترلرهای بی سیم شباهت های بسیاری با کنترلرهای مورد استفاده در نینتندو  Wii دارند. آنها از کنسول اصلی جدا هستند و می توانند به صورت یک گیم پد سنتی در پیکربندی افقی یا به عنوان یک کنترل کننده اینرسی سبک Wii در صورت عمودی استفاده شوند.

کنترل کننده های Joy-Con سوییچ اجازه می دهند تا انواع روش های ورودی از جمله گیم پد، اینرسی و حتی ورودی IR را داشته باشید.

در داخل هر کنترلر Joy-Con یک باتری لیتیوم یون ۱.۹Wh قرار دارد که حداکثر ۲۰ ساعت عمر می کند. یک شتاب سنج و ژیروسکوپ سه بعدی STMicrolectronic برای سنجش حرکت وجود دارد که این بار در قالب یک ماژول LSM6DS3 مورد استفاده قرار گرفته است.

اتصال بی سیم به کنسول اصلی توسط فرستنده بلوتوث Cypress CYW20734 ارائه شده است. در مقایسه با ماژول WiFi / Bluetooth در کنسول اصلی، این یک تراشه بی سیم بسیار کم مصرف و کم حجم است که صرفا روی اتصال بلوتوث متمرکز شده است. علاوه بر تراشه بلوتوث، Red Joy-Con دارای ماژول NFC نیز از STMicrolectronic است. این مورد برای تعامل “اسباب بازی هایی برای زندگی” مبتنی بر NFC با مجسمه های Amiibo  نینتندو استفاده می شود.

هر کنترلر Joy-Con ماژول بی سیم، شتاب سنج و موتور هپتیک مخصوص به خود را دارد.

علاوه بر دکمه های گیم پد و سنسورهای اینرسی، کنترلر Red Joy-Con دارای دوربین IR و همچنین ۴ LED IR است. این دوربین می تواند اشکال و مسافت اشیایی مانند دست را تشخیص داده و به همین دلیل حالت جدیدی از تعامل را ایجاد کرده است.

برای ارائه ی بازخورد هپتیک “Rumble HD”، هر Joy-Con دارای یک ماژول Laptap LRA سفارشی است. در مقایسه با ماژول های هپتیک چرخشی (ERM) موجود در بسیاری از تلفن های هوشمند، ماژول های هپتیک  LRA کنترل بسیار بیشتری را ارائه می دهند. آنها با استفاده از فرم های قابل برنامه ریزی، می توانند به جای ارتعاشات ساده همانند هپتیک های نسل اول، حس های ظریفی مانند ضربه ها، کلیک ها یا تکان ها را به کاربر منتقل کنند.

نتیجه گیری

نینتندو سوییچ بخاطر طراحی خلاقانه ی خود، نظرات مثبتی را از انواع مجلات فنی و بازی به خود جلب کرده است. تغییر آن از یک کنسول خانگی یکی از دلایل اصلی این تحسین است.

با استفاده از نمایشگر p720 و Tegra X1 SoC، می توان عملکرد و میزان مصرف انرژی را بر اساس اینکه آیا کنسول به آداپتور وصل متصل است یا در حالت قابل حمل قرار دارد، بالا و پایین کرد.

نیمی دیگر از جذابیت سوییچ، تکامل آن در طرح کنترل نوآورانه Wii است. تبدیل کنترلرهایJoy-Con  از حالت کنترلرهای عادی متصل به کنسول به کنترلرهای مستقل بدون سیم با سنسورهای اینرسی امکان بازی دو نفره را فقط با یک کنسول فراهم می کنند.

با اینکه سوییچ از بسیاری از قطعات آماده استفاده میکند اما از پتانسیل همه ی آن قطعات به خوبی استفاده کرده و تجربه ی بی نظیری را ارائه می دهد. اینگونه مشخص میشود که محصولات خلاقانه چیزی ورای جمعی از قطعات ساده هستند.